Öfkeden Üşüyorum Şiiri - Mustafa Hoşoğlu

Öfkeden Üşüyorum

Doğrunun geçmediği
Zamanda yaşıyorum
Dertleri şükre banıp
Sabırla aşıyorum.

Bazen dertle yaşadım
Bazen tuttum boşadım
Kalbime sır döşedim
Sessizce eşiyorum.

Ne yıl belli ne ayım
Günden yok imiş payım
Çıkmaz bir sokaktayım
Durmadan koşuyorum.

Düşler ile karıldım
Umut diye sarıldım
Boş hayale darıldım
Uçmadan düşüyorum

Örtmek için vebayı
Sordum sırlı abayı
Biri yaksın sobayı
Öfkeden üşüyorum.

Sevda olsa da çare
Ben sevmekten biçare
Yüreğim pare pare
Kendimi deşiyorum

Halim halimden bizar
Kendim kendime kızar
Eridim azar azar
Yerimde pişiyorum.

Ay yerine gelince
El ayak çekilince
Dalarım ince ince
Hislenip coşuyorum

Mustafa Hoşoğlu
17.03.2025