Doğduğum Şehire Şiiri - İdris Sefil

Ne bıraktın ki düne dair
Bir kağıt parçası gibi bağrından söküp attın beni
Oysa ben seni ne çok sevmiştim
Sonbahar yapraklarıyla patikalarını
Kavak ağaçları ile silüetini sevmiştim senin.

Çocukluğumun
Gençliğimin
Kavgamın şehriydin sen
Rüzgarınla hayallerimi savurdun pervasızca.

Sensiz bir dünya değil
Seninle düşlerim vardı benim
Kanlı kavgalarınla
Bitip-tükenmek bilmeyen kışlarınla
Sevgili saati gecelerinle sevdim.

Ben seni ölümüne dostluklarınla
Çingene mesaisi baharlarınla
Sonbaharda göçmen kuşlarınla
Toza bulanmış sokaklarınla
Umut vadedemediğin gençliğinle sevdim.

Ve en önemlisi kavgamın şehri
Bağrında sakladığın firari sevdamın
Sırdaşı olduğun gecelerini sevdim.

Buhran saatlerimde soluğu aldım kıyılarında nehirlerinin
Ağlamayı
Haykırmayı
Ağız dolusu küfretmeyi
Kısacası kavgamın şehri
İsyanımı paylaştım gölgelerinde bahçelerinin
Ben seni beni saran şefkatli kanatlarınla sevdim.

Ve yoksun artık
Ne ben
Ne o
Ben seni onun varlığıyla yaşayış zamanlarını sevmiştim.

Mayıs 2004
Konya Zindanı