Doğa Konuşur Şiiri - Sinan Bayram

Güneş doğar usulca dağın ardında,
Sis öper yamaçları sabah vaktinde.
Horoz sesi yankı olur taş duvarda,
Bir çoban yürür sessizce meraya.

Çimenler ıslak, geceyi anıyor,
Kuzular uykudan düşle uyanıyor.
Tarlada bir kadın, elinde çapa,
Toprağa emanet ömrün duası.

Irmak kıyısında eğilir söğüt,
Bir balık sıçrar, suya düşer gülüş.
Doğa konuşur kendi dilince,
Dinleyen anlar, yeter ki sussun içi.

Bir rüzgâr eser, buğday başaklarını,
Sanki okşar anaların saçlarını.
Ne şehirde telaş, ne dert var burada,
Huzur, köy yollarında uyur yavaşça.

Sinan Bayram