Diyarbekir Destanı Şiiri - Veysel Sari

Surların gölgesinde büyüdüm ben,
Taşlarında tarihin izleri var derinden.
Dicle'nin kıyısında, Hevsel'in bağrında,
Yaşadım ben bu şehri, her anında.

Gözlerim kapalı, kokun gelir burnuma,
Çocukluğumun sokakları, dolanır ruhuma.
Gavurdağı'ndan eser rüzgar, serin serin,
Uyanır içimde, hasretin en derin.

Siyah bazalt taşları, anlatır destanları,
On Gözlü Köprü'den geçer, kervanların şarkıları.
Sülüklü Han'da demlenir, çayın en koyusu,
Sohbetler uzar gider, gecenin en kuytusu.

Kırklar Dağı'ndan seyrederim, şehri geceleri,
Yıldızlar şahit olur, içimdeki özlemlere.
Hasretim sana Diyarbekir, ey kadim şehir,
Ruhumun derinliklerinde, sen varsın her dem.

Seninle ağlar, seninle gülerim ben,
Seninle yaşarım, seninle ölürüm ben.
Diyarbekir, canım şehir, memleketim benim,
Sonsuza dek sürecek, sana olan sevgim benim.

Gönlümde bir yangın, sönmez bu hasret,
Her sokak başında, bir anı bir hayret.
Çocukluğumun izleri, sinmiş her köşene,
Diyarbekir, sensiz geçen günler, zehir zikkim bana.

Bir gün döneceğim sana, ey kadim şehir,
Surlarında soluklanacağım, yeniden dirilirim.
Dicle'nin sularında yıkanacağım, arınacağım,
Seninle yeniden doğacağım, Diyarbekir'im benim.