Dirilt beni Şiiri - Müyesser Doğan

Gökler yarılır da bir gün
Kıyamet kopar gözlerin de
Avuçlarına doldurup melekler
Mavi gözlerime göğü bırakıp
Bir hikaye yazıldı ismi kader...
Ben annemin kalbinin sesiyle uyudum günlerce
Yorgun bir dünya da bırakılan bir öksüz çocugum oysa.
Yalnızlığımı kendim seçtim
Dünya iki metre kara bir kuyudan ibaretken
Kağıttan devlere kendim itaat ettim
Yalandan sevildim yalandan sevdim
Doğruyu bildim yanlışa boyun eydim
Birçok ilahlar yarattım ne garip
Bir de onlara secde ettim
Zifiri karanlıkta yollara düşüp
Yolumu kendim kaybettim..
Ardına düşüp simsiyah gölgelerin
Güneşimi kendim yokettim.
İtip beni kalya mezarlarına
Ateşlere atanları dost bildim.
Sustum doğruyu bile bile,
Yoruldum dedim gerçekleri inkar ettim
Sahte yüzler gördüm binbirçesit
Her birine merhabayı ben dedim .
Fırtınalı bir okyanusa açılıp
Limanımı ben kendim kaybettim.
Deniz fenerine sırtını dönen benim
Yalan sözlerle
İdam edilen infaz edilen ben.
İnanmayan inançlıların insafsız
Mahkemelerin de yargılanan
Vicdansız zihinlerin de mahkum olan da benim . Köle olsaydım
Nefesimi keserler di benim
Oysa ben Rabbime kulum.
Tovbelerim birikti
Bir kapı ki rabbim eşigine düştüm
Arındır beni
Bir tufan koptu kalbim de
Yeniden dirilt beni