Dirilişi ven Şiiri - Serdar Yusuf

Dirilişim Ben

Yer, gök, deniz ve bahar, ışıkla çarpan yakamoz; derin vadilerin en zirvesinde yeşerir umut.

Bir bahar kelebeği, bir ağustos böceği…
Bir serçenin sinesinde hafif bir tüy gibi süzülür yaşam.

İsrafil’in sûrundan kopmuş bir yankı,
Cebrail’in sözünde yeşeren bir sevgi sözü.
Azrail’e dilek tutturmuş bir isyan sözcüğü,
Bir nimbusun içindeki güneş ışığı,
Karanlığın bağrındaki aydınlık gibi parlar.

Bir neşter gibi, bütün kültürleri yırtıp içinden geçen…
Ne aşiret, ne kabile…
Özgür bir zakkum çiçeği gibi dikilir ben.

Varlık ve yoklukta varlığın simgesi,
Yokluğun kara bahtı.
Bir annenin heyecan dolu bakışı,
Bir babanın son nasihati…
Cesaretin içindeki ölüm kokusu,
Korkunun içindeki çığlık.
Son yıkıntıda, dirilişim ben.

Dokunsam çarmıha İsa incinir,
Kızıl baksam Musa dirilir.
Kâbe’de fikrime putlar eğilir,
Aslan sütünde kurşun yarasiyim.

Dilim rüzgâr,
Sözüm fırtına,
Yüreğim gül bahçesi.
Bahtım, karaçalıya çaputla bağlanmış dilek.
Dostum yalnızlar yalnızı,
Arkadaşım kalemim.

Son bir söz olsun âleme…
Aşk acısıyla dokunsun kaleme.
Kötülük yok olsun bir çocuk gülüşünde,
İyilik coşsun bir çingene eteğinde,
Ve var olsun güzel düşler zihinlerde.

Gökyüzüne elimi uzatırım,
Yıkıntılar arasında ışığı ararım.
Her nefeste yeniden doğarım…
Dirilişim ben, özgürüm ben.