Direniş Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Bu günlerde,
uçurtmasının ipini elinden kaçırmış bir kız gibiyim.
Bir yanım israrla büyüdüğümü söylerken
bir yanım bebeklerini saklıyor.
Tutmak istiyorum bir eli,
uzanıyorum — cinsiyetsiz itiliyorum.
Bazen diyorum,
kumaş mı suçlu
yoksa yamamaya çalışırken sapladığım iplik mi?

Herkes benden mükemmel olmamı istiyor,
oysa ben de bir insanım.
Düşüncesi bile çok lüks bana —
hâlâ kuyruğunu yakalamaya çalışan bir kediyim,
insan olmayı bile becerememiş.
Suçu birine yükleyecek gücüm bile yok.

Duygularım bir sokak çocuğunun gözyaşları kadar ağır.
İki ile ikinin dört etmesi değil de
benim etkisiz eleman olduğum düşüncesi hakim hayatımda.
Gereksiz, boş bir kabuk.
Yaralarım tecrübe haneme bile yazılmayan bir son.

Beynimin arka sokakları gölgelerle dolu,
suretini kaybetmiş yüzler her bir yanda.
Kopyala yapıştır aşklar dillerde,
boğuluyorum.
Ar damarında jilet kesigi bir an,
patinajlı yollar, keskin kavşaklar.
İki ileri bir geri yürümeye çalışan ayaklar.
İçi boş sigara kâğıdı hepsi,
ucundan alev almış bir mazi.
Korkulukların ete kemiğe bürünme çabası.

Neresindeyim bu cenderenin?
Sökülen yürek kimin?

Belki benim,
belki de benden geriye kalan gölgelerin.
Kırık aynalarda tanımadığım yüzler var,
küçük, inatçı,titrek, eksik ve kanayan —
Artık savaşmıyorum,
Sessizim sadece.
Sessizce direniyorum,
Düşen yaprağa,yağan yağmura ve dinmek bilmeyen gözyaşlarıma,
Direniyorum...
30.10.2025 16:57