Dirayet Şiiri - Ayla Korkanç

Dirayetini göstermek için azap çekiyorsun.
Eskisi gibi olmaya yanıp çıldırıyorsun.
Sen şimdi zayıfsın.
Sessiz ölüm.
Kimliğini yakmadın birilerine bıraktın.
Kolay toplarım sanma, zorlanırsın aynı güçte değilsin,
yanılma.
Mucize kaf dağının da uzağında.
Anladın sen her şeyi lakin işine gelmedi.
Yine de amaçsızca bekle, düzelir zannet.
Mücadeleyi yarasız beresiz kazanacağını zannedip,
durmaksızın dene.
En son yakarışın ne zamandı?
Davacısın kendinden aman ne üzücü.
Seni parçalamaya hazır bir yığın sefilin sana
ulaşmaması için araya duvar ördüğün gün,
sen onlar için öldün, kendilerini yormadılar.
Yeter dediğin anda samanlıkta iğne arama görevini üstlendin.
Bulsana.
Üstelik yerlere kadar eğilip, kalk demelerini bekledin.
Şımarık kahkahası atsaydın bitmezdin, iğneyi de ne yapacaklarsa, verseydin.
Duvarın dibine kadar geldiğini biliyorlar.
Sen de aksini ispata yeltenmiyorsun.
Kavgacı gürültücü maymun beyninde barınanlar
gitmeye niyetleri de yok, dışardakiler gibi.
Kapıya atsan, pencereden kovsan,
hırsızların yollarını öğrettin, gitmezler.
Diren, dayan da, arsızları var koruyan.
İş birlik yapmayacağına göre,
sen de daha büyük duvar örmek yerine, yıksana üstlerine.
Devrilen taşlara basarak yüksel onlardan ileriye.
Aman sakın gökyüzüne yükselmeyi deneme.
Bu sözleri de, kendin sadece dinle.