Dinmeyen yürek sızım Şiiri - Kamile Kaynak

Unut diyorlar haklılar da yıllar geçti üstünden, o kız çocugundan eser kalmadı.
Saçıma düşen aklar, yüzümdeki kırışıklıklar görsen tanımazsın belki de.
İnsanı acı olgunlaştırır derler ben ise yüreğimin ortasına bıraktığın ateşte yanıp kül oldum.
Herkes kızıyor bana biliyorum.
Ama sevdim be inanmıştım o gözünden akan yaşlara, seni seviyorum derken sesinin titremesine, sıkı sıkı sarılıp kokumu içine çekişine.
Hayatımda ilk sana inanmıştım, gözüm kapalı kendimi sana emanet etmiştim.
Öyle saf ve temizdi ki sana olan sevgim.
Herşeyimdin, bana bakan bir çift gözdü benim dünyam.
Sırf uzaktasın diye hayatımdan, geleceğimden bir dakika düşünmeden vazgeçtim. Senin yanındı benim evim.
Ne para, pul ne de başka birşey sadece sevgini istemiştim.
Şimdi böyle mutsuz olmamın tek sebebi sensin. Korkaklığının kaçıp gitmenin bedeli çok ağır oldu.
Tek bir sözün öyle yaktı ki içimi öfkeme yenilip yeniden yazdım kaderimi.
Sen akan gözyaşlarımın, çektiğim acıların ödediğim bu bedelin mimarısın.
Söyle şimdi unutur muyum seni
Ölsem unutmam.
Bütün bu olanlardan günden güne tükenen Hayatımdan haberin bile yok.
İstesende bulamazsın sen yaşarken öldürdün o kızı.
Evet nefret ediyorum senden ve seni seven kendimden. Yinede beddua edemiyorum.
Çünkü bir kızın var biliyorum.
Babasının hatasını ona yük edemem.
Benim gibi hayalleri yıkılmasın bir enkaza dönüşmesin. Ama ona her baktığında beni hatırla gülen gözlerim gelsin aklına.
İyi vir sevgili iyi bir arkadaş olamadın.
En azından iyi bir baba ol.
Öyle çok sev ki kızını. Senin beni yaktığın gibi yakmasınlar canını.
Sevgiyi kalpsiz de aramasın.
Hiç birşey olamasan bile iyi bir baba ol.