İçimdeki Mevlâ (tasavvuf)

Rabbim...
Kullarına aşk diye yanıp,
Su diye ölenlerine,
Binlerce kez tövbe edip,
Yeniden çıkıp gelenlerine,
Kanat takıp göğe yükselenine
Ya da toprak olup hayata karışanlarına...

Ey Rabbim...
Kulu sağır mısın?
Duymaz mısın göğsünde atanın
Naif sesini?

Dinle...
Dinle Rabbim...
Mevlâ diye yanar içinde,
Bir kalbin en sessiz yerinde,
Kimi zaman bir damla gözyaşında,
Kimi zaman bir çocuğun “amin”inde,
Dinle… İçimizdeki Mevlâ’yı…

Yaz diyorum kendime,
Kalbimin ortasında kıvranan aşkı yaz…
İçimde bir nur yanıyor,
Adını bilmediğim ama her şeye dokunan…

Ben artık bakmıyorum göğe,
Çünkü gök içime indi,
Her damla,
Her nefes,
Sen diye iniyor içime.

Ruhumun ışığısın Mevlâ’m,
Ben her karanlıkta seni ararken
Sen çoktan ışık oldun avuçlarıma…
Ben senden kaçarken
Sen beni içime sakladın…

Yaz diyorum,
Yaradan’ın aşkıyla yaz!
Bir dervişin gözlerinden dökülen o tek damla gibi,
Bir mürşidin sustuğunda duyulan o sonsuz hakikat gibi…

Aşk neydi,
Bir fânide Bâkî olanı aramak…
Kalbini koynuna almak,
Ve orada bir Kudret ile tanışmak…

Sen yoksan ben yokum,
Sen varsan ben hiçim…
Ama bu hiçlikte,
Her şeyim Sensin!

Yaz diyorum,
Ey kalem,
Ey ilham,
Ey umut…
Aşkı yaz,
Çünkü başka türlü kurtulamıyor bu gönül,
Kurtulamıyor kendinden…

Ben yoklukla sınandım Mevlâ’m,
Bir hiçlikte buldum senliğimi,
Düşlerimi yıktım,
Nefsimden arındım,
Ve vardım:
Sensin varlığımın tek yâdigârı…

Ne bir istek kaldı içimde,
Ne bir bekleyiş...
Bir “ya Sabûr” dedim sustum,
Bir “ya Vedûd” dedim yandım.

Ben artık kendim değilim,
Ben bir zerreyim aşkın deryasında,
Ne sitemim kaldı ne iftiharım,
Sadece Sen…
Sadece Sen diye tükenen bir avuç ömrüm…

Beni öyle bir sev ki Mevlâ’m,
Bir dervişin alnındaki secdeye sin
Bir çobanın dağ başındaki niyazına gizlen,
Bir yetimin dualı nefesine düş…

Ben seni ne kelimelerle çağırabiliyorum
Ne susuşlarımla anlatabiliyorum,
Ama içimde...
Derinden derine akan bir Sen var.
Sükûtla çağırdığım,
Sükûnla sarıldığım...

Dinle İçimdeki Mevlâ

Rabbim...
Kullarına aşk diye yanıp,
Su diye ölenlerine,
Binlerce kez tövbe edip
Yeniden çıkıp gelenlerine,
Kanat takıp göğe yükselenine
Ya da toprak olup hayata karışanlarına...

Ey Rabbimin...
Kulu sağır mısın?
Duymaz mısın göğsünde atanın
Naif sesini?

Dinle...
Dinle Rabbim...
"Mevlâ" diye yanar içinde,
Bir kalbin en sessiz yerinde,
Kimi zaman bir damla gözyaşında,
Kimi zaman bir çocuğun “amin”inde...
Dinle… İçimizdeki Mevlâ’yı...

---

Aşkın Eşiğinde

Yanmaksa aşk,
Ben közümle razıyım.
Susmaksa aşk,
Ben suskunluğumla sadığım.

Ey aşkın sahibi,
Yandığım yerden doğurdun beni…
Yanık yanık sevdim Seni,
Derdim bile rahmet kokuyor artık.

Ey Mevlâ…
Bir ömür sevdim Seni,
Bir ömür sustum içimde…
Ama işte şimdi,
Bir tek sözüm kaldı:
"Beni al, kendine yaz.

Ey kalbimi yoktan var eden,
Ey karanlıkta ışık,
Gönlümde bir rahmet aralığı aç…
Al benden nefsimi,
Ver bana Senliğinden bir an…

Yâr eyle beni kendine,
Dağıt içimdeki putları,
Bir kelamınla sil yeryüzümü,
Bir bakışınla dirilt beni.

Ben yorgunum, ey Rahmân,
Yollar uzun, ben zayıfım…
Sende başlar ne varsa,
Sende biter tüm suskunluğum.

Kalbimi, kalbine yaslayanların kalbine yasla…
Dostluğunu, aşkını, vuslatını
İkram eyle kalbimin yetim köşesine…
Ve beni, sadece Sana bakanlardan eyle.

Ey aşkın sırdaşı…
Ey gönül deryasında iz süren rehber,
Bir işaretinle sussun içimdeki feryat,
Bir öğüdünle çıksın içimden dünya.

Dizinin dibinde yok olmak isterim,
Sözünün ucunda yanmak…
Gözün göğe değdikçe
Ben de semaya karışayım...

Beni bana bırakma
Ki kaybolurum...
Beni Sana götür
Ki bulurum.