Dikenli Tel Şiiri - Yasemin Doğrubakar

Dikenli telleri sevmedim hiç

Çocukken mavi bir topum vardı
Herşeyden çok sevdiğim
Dikenli teller esir aldı
Çabaladım geçmek için ardına
Ellerim kan revan kaldı
Battı teller her bir yanıma
Çareler aradım
Vardı elbet bi geçişi
Umutla bekledim
Sonra karanlık çöktü
Ve ben
Ağladım
Kimse görmesin diye
Karanlıkta ağladım
Dizlerimi kırıp oturdum
Her bir dikene yalvarıp
Ağladım
Ama kimse duymasın diye
Sessiz ağladım
Vermedi topumu geri
Ben hergün gelip
Şekerler getirdim harçlığımdan aldığım
Çikolatalar sütlü yada fındıklı
Topumu istedim
Geçit vermedi dikenli teller
Topum esir ben buruk kalakaldık
Büyüdüm
Ama aklım topumda kaldı
Bu yüzdendir ki
Ben kirpiklerini hiç sevmem
Dikenli tellerin mavi topumu çaldığı gibi
Kirpiklerinde mavi gözlerini çaldı benden
Ağladım
Kimse duymasın diye geceleri ağladım
Sessizce ağladım
Ama bir daha göremedim mavini
Gözlerine dalamadım hiç
Andıkça hep kanadım
Geçit vermedi kirpiklerin
Ağladım
O yüzdendir ki
Ahiret günü
Bir dikenli tellerin yakasındadır kanlı ellerim
Birde kirpiklerinin