Dialog3 kaos ile

Geç Kaldığımız Yerdeyim”

(Bir aşkın artık yetmediği iki kalpten diyaloğu)

[Sen – Kalan]
Seni ne kadar sevdiğimi
şimdi anlıyorum.
Yanyana geçen onca kavganın,
sadece “beni duy” demek olduğunu
çok geç fark ettim.

Sensizlik…
sandığım kadar kolay değilmiş.
Çölde susuz kalmak gibi bu.
Her yanım kavruluyor.

[Ben – Giden]
Bazı şeylerin kıymeti
ancak kaybedince anlaşılır.
Bunu senin de nihayet görmen güzel.
Ama keşke
ben gökyüzüne yağarken
sen şemsiyeni açmasaydın.

Ben fısıltılarımla bile
yanında olmaya çalışırken,
sen kelimelerimi savunma sanıp
duvar ördün.

[Sen]
Zamanı geri alabilsem,
ilk tanıştığımız ana dönerdim.
Sana güvenmeyi seçerdim.
Kafamda kurduklarımın gürültüsünden
seni duyamamışım.
Hayallerimin perdesinden
sana haksızlık etmişim.

[Ben]
Hâlâ zaman diyorsun ya…
Benim saatim seninle başlamıştı.
Güven diyorsun ya…
Senin şüphelerin,
benim sevgime ihanet etti.

Geçmişinin karanlığına beni zincirleyip
suçlu ilan ettin.
Oysa ben,
karanlığımın içindeki aydınlığı
sadece senin gülümsemende arıyordum.

[Sen]
Ne söylesem,
kelimeler yetmiyor.
Güvensizliğim,
bizim ellerimizde bir yara açtı.
Şimdi
pişmanlıklarımın altında eziliyorum.
Kendimi suçlu görmekten,
karanlıkta kaybolmaktan
yorgunum.

[Ben]
Aşk iki kişilikti.
Sen en çok bunu anlamadın.
Ben senin sesinden başka her şeye sağırdım…
Ama sen, başkalarının fısıltılarını
gerçeğin yerine koydun.

Beni tekrar zindanına çağırmandan korkuyorum artık,
yoksa sana yeniden gelmekten değil…

[Sen]
Geçmişte yaptığım hataları,
pişmanlıklarımı
her gün yeniden yaşıyorum.
Ve evet,
sen yine haklısın.
Hep olduğun gibi.

Ama bu kalbimden
seni söküp atmaya yetmiyor.
Sadece…
bir umut aradım içimde.
Bir zamanlar hiç bitmeyeceğine inandığım
o aşkın hatrına.

[Ben]
Seninle yeniden başlamak değil derdim,
seninle geçmişe
bir selam bırakmaktı belki de.
Hiçbir şeyi zorlamayacağım artık.
Ama diliyorum ki,
bir gün karşına
gerçekten seni anlayacak biri çıkar.

Veda demeyeceğim.
Çünkü bu kelime bile fazla geliyor artık.
Sadece…
güzel bir anı olarak kalacaksın bende.

[İkisi birden – Sessizce]
Biz sevmeyi bildik,
ama aynı zamanda sevmeyi
hiç bilmemişiz meğer…
Geç kaldık.
Hem birbirimize,
hem kendimize.

Ve şimdi…
Geç kaldığımız yerde
ayrı ayrı tamamlanıyoruz.