artık
tevazuyu sol cebimdeki izmaritlerin arasına bırakıp
konuşmanın zamanı geldi.
bu sabah
bu ülkenin her yerine en uzak olan yerde
hayatımın en anlamlı hediyelerinden birini aldım.
ve teşekkür etmekten başka bir şey diyemedim.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta