Devrim ve çocuk Şiiri - Samet Yurttaş

Yine yutkunamazdım
Seni anlatırken gökyüzüne
Sen dolanirdin dilime
Kelimeler sükun bulmazdı
Sığdiramazdim seni şiirlere
Yağmur yağmaya dursun
Sen açmıyordun
Toprak kokulu yeryüzünde
Yeraltına hapsolmaktan
Sıkılmış bir vaziyette
Bahar bahçe olup açardın
Pencerenin dibinde.

Anneler bilirdim
Kıyamet gençliğine gebe
Sen ol! Cennet çocuklarına anne
Büyüsün bizim çocuğumuz
Şair bir neslin izinde.

Senin kolların bir anneydi
Kudüs şefkatinde
Çocuğumuz elinde kalem
Devrim peşinde
Sen üzülme
Düşmesin gözyaşın tenine
Ağlar toprak
Bizim ahvalimize.