Devr-i Mazi Şiiri - Kenan Adsaz

Çocukluğumdan kalma
bir evin
toprak kokusunadır
özlemim;
her köşesinde
saklı gülüşlerin,
loş ışıklı
ve tek odalı muhabbetlerinde
yarın olsa da uyanmasak denilen
bir eşikteyim...

Evde bitmez bir telaşın
seyre dalanı gibi,
solarım
kızıllığı tavana vurmuş sobanın
keskin dem kokusunu,
dışarda kar yağar
ve ben ısıtırım içimi çocukluğumla...

Bir keşke ki,
varılamaz bir dünün
bitmez hayali,
yokluğunda ruhların
içimde ölmez gerçeği ile
çocukluğum ben de,
ben özümde bulurum
masumiyetin kendisini...

Şimdi harabedir çocukluğumun
girilmez misafir odaları,
suskunluğu duvarların soğukluğu gibi olsa da
çınlanır kulağımda
ceddimin tadında sohbetleri...

Ve ben ki

İçi hatıra dolu hanemin
huzur sofrasındayım;
bağdaş kurmuş gibi
bir cam kenarında,
çocukmuşum gibi
bir devr-i mazideyim... K. Adsaz