Destan şiirim müzikli Şiiri - Hasan Belek 2

Ben bir dağım, Kazdağı'yım Edremit Körfezi’nde.
Nefesim iyot, sesim rüzgâr...

Sırtımda zeytin ağaçları, bin yıllık bir alfabe,
her yaprağında bir ömür yazar.

Köklerim toprağın en mahrem sırrında,
başım dumanlı bir gururla bulutlarda,
ve belleğimde insan manzaraları birikir...

Gördüğüm, umudun ve kederin, bu kadim topraklardaki atlasıdır.

Ve gördüğüm, nasırlaşmış ellerdir, toprağı yırtan.
Tütünü sararken parmaklar, bir sevdayı, bir hasreti sararlar aslında.
Can garip, can suskun, can paramparça...

Yine de o iman, o inat,
o dağları yerinden oynatan sevda,
terk etmedi bizi, hayır!
Aç kaldık, susuz kaldık, uykusuz,
gecenin ayazında şifreyi fısıldadık birbirimize:
Umut.

Ve hasretten prangalar eskittik, evet,
ama her halkasında yarını dövdük sabırla.

Sonra sen gelirsin aklıma,
beklenmedik bir anda, otuz yıl beklenmiş bir kehanetin sessizliğiyle.
Adın, dilimin ucunda açan bir anemon çiçeği.

Gözlerinde bir Afrika akşamı, hem tanıdık hem yabancı.
Öpüşün, paslı bir demire damlayan kan gibi,
hem yakan, hem yaşatan bir kırmızı.

Biliyorum, her şeyi söylemek mümkün değil,
kelimeler yetersiz,
tıpkı bir kadının hayale yattığı o yerde sustuğu gibi aşk.

Sen benim hem en derindeki yaram, hem de gökyüzümsün.
Anlatamıyorum.

Ama yürümek var!
Yürüyeceğiz!
Bu nasırlı ellerle, bu paslı demirle, bu kanayan kırmızıyla,
güneşe, denize ve insana yürüyeceğiz.

Çünkü deniz mavidir daha,
ve zeytinler yeşerecek yeniden o en inatçı dalda.
En güzel günler, yaşanacak olanlardır.

Ve inanmak,
demir parmaklıktan sızan güneşe gıptayla değil,
o demiri eritecek ateşi yüreğinde taşımaktır.
Bu destanı yazar rüzgârım,
bu destanı fısıldar dalgalar...

Okusun diye bir DOST,
anlasın diye bir HOCAM..

Hasan Belek
24 07 25