Dervişin Nefesi Şiiri - Muharrem Soyek

DERVİŞİN NEFESİ

Hâlini etme hâlsize şikâyet
Baston tutan eline şükret,
Dünya sendeki cana emanet
Sense dünya canlara minnet.

Hastaya yaşlıya ziyaret
Dostlarınla hoş sohbet
Ölü canlara rahmet
Dirilere şükret.

Olasın kendine yetingen
Aşka eğilgen
Nefsine kolcu
Hakka yolcu.

Kalplere ikramla gönül aç
Gönül alıp dostluk demin aç,
Aşkın güven elinde selamet
Kıskançlıksa kalbine melânet…

Âlim sohbeti açma cahille
Boş işlerden dem vurma âlime
Cahili de avanak belleme.

Düşten düşene vermeye
Yoksa bir umut elinde
Düşler fenerini bari söndürme
Son gerçek kadar çıplak sözünle…

Ekmeğinden açlara pay et,
Mazlumun hakkına tez yet
Vicdanın kıblesi merhamet...

Versen bile
Cahile sırrından
Arsıza utancından,
Vicdansıza el verip de
Merhameti kahretme.

Dışını temiz tut
İçini tertemiz tut,
Dilini kötü sözle kirletme
Çelme takana bile küfretme.

Kimseye minnet borcu yükleme
İnsanlık hakkına hürmet eyle,
Rüşveti kendine vekil tutma
Kimseyi de nefsiyle sınama.

Niyetini açık edip arkanı dönme
Her merakını da ortaya dökme.
Hatanı inkârla hataya düşme
Kendini bilgile, boşa düşünme…

Düşsen de rızkının peşine
Mal mülk derdine düşme.

Güveni aldatma
Onurunu satma,
Oldurmaya niyet
İyiliğe ömür tüket.

Yardımsa başa kakma
Başa kakanı ayıpla
Çalışanı takdir et
Başaranı tebrik et.

Ağaç büyüt
Ağaçtan ihsan olsun,
Çocuk büyüt
Çocuktan insan olsun.

Dert etmeyesin hayatı kendine
Hiçbirini yapamadıysan bile
Bir nefes sevmişsen eğer
İnan bu hayat yaşamaya değer…

Dervişin nefesi son söze yetmez
Sevmeden ölmeye bin ömür değmez…