Dertli Sohbet

Savrulmuş bir yaprak gibi, tutunacak dal kalmamış
Suya hasret toprak gibi, kurudukça hâl kalmamış
Dedi: Durmaz yanar içim, benim çilem hiç bitmez mi
Bir hastalık bir de geçim; bu acı bu dert yetmez mi

Durdu bir an sessiz kaldı, mendilini yoklayarak
Sonra sözü yine aldı, gözyaşını saklayarak
Dedi: Daha bu yaşımda, derdim bini aştı benim
Duman tüter şu başımda, her bi yönüm şaştı benim

Yavaş yavaş doğrularak, dikti kanlı gözlerini
Acılarla yoğrularak, söyledi son sözlerini
Dedi: Neydim ne olmuşum, anlattı tek tek sayarak
Ben kendimde kaybolmuşum, yürüyorum aksayarak

Ömrü geçmiş türlü gamla, hüzün dolu bakışları
Yuvarlandı birkaç damla, yanağından gözyaşları
Ciğerini dağladıkça, derin çekti nefesini,
Hıçkırarak ağladıkça, tuttu göğüs kafesini