Dertlerin Sonu Şiiri - İbrahim İbişoğlu

Gül gibiyken sasarıpta solmuşsun,
Acılar senide yıkmış, besbelli.
Pamuk gibiyken, simsiyah kalmışsın,
Ateşler senide yakmış besbelli.

Hiç yorma boşubaşona kafanı,
Ayırtıracaksın şimdi kefeni,
Dolmuşta taşmış artık dert köfeni,
Kaldıramaz olmuşsun besbelli.

Dayanmalısın her derde kedere,
Boyun eğmelisin şansa kadere,
Dertlerle dolmuş taşmış dertli dere,
Sende boğulmuş kalmışsın besbelli.

Biliyorum, uykusuzdur gözlerin,
Bir manası vardır bütün sözlerin,
Ateş almışsın parlıyor közlerin,
Senin yanan yüreğin var besbelli.

Hep önüne eğiktir dertli başlar,
Düşünsen eriyor demirler, taşlar,
Yıkık olmasın böyle kalem kaşlar,
Dertlerin senide yıkmış besbelli.

İbrahim, dertlenme dertli kalırsın,
Derdine dermanı elbet bulursun,
O zaman sende çok mutlu olursun,
Düşünmeyi bırakmışsın besbelli.

01.Şub.83