Derken Şiiri - Burhan Kırıcı

Gece azar azar indim karanlığa
Ne sen geldin ne de sesin bir mezar kazılır taaa şuramda
Şedid bir keder kaplar fukara ruhumu ve
Yüreğimin çığlığı yükselir Başet serpuşunda

Kundaklanmış kalbim ova ufkunda geceye masal oldu
Çocuktum o masalda; saldım yalnızlığımı yağmura
Ustura yalnızlıkta körpe sevdamızın düşleri toplandı son yıldızda

Ötede... Çok değil az ötede...
Lamba ışığında kardeşler oynar Destegül
Kocamış bir serçe ki aklı eski saçakta yüreğinden bir yıldız kayar gürül gürül
Şu incecik tepede kokuya gebe mavi sümbül
Derken o kokuyu tutar boynundan götürür hoyrat rüzgâr

Kadın yaşmağı bağlı mezar taşında
yazar Leyla... El Baki hüve'l Baki
İleride... Az ileride, arafta Kays
Bir çöl fırtınası alır götürür kalır mazi ve hatıra defteri
Yeni doğumlar olur bir ninni kaplar şehri

Meğer ki çocukken güneş batmıyormuş gözlerimde
Sevdiğim bilgenin sözlerine düşermiş huzme
O bilge ki sabrı acem halısında arşın arşın yükselir
Yatsı vakti günahsız seccadeye düşer başlar