Derken Şiiri - Necdet Arslan

derin midir
içimize çöreklenen yaşanmamış uzam
yankısı dumanlarla boğulan zaman

güzdür artık
bir bulut,peşinden yağmur bekleyen bahçe
derken akşam , kapılar , yalnızlığın yüzü , tuzaklar

ötelere düşer
avuçlarımızda tutamadığımız o sıcak el
boşunadır yakarmak

aysız gök tarlası altında bir sürü önemsiz şey
boş konuk odası kumru tüyleri dağın dibindeki sandal
sahil pabuçlar tuz incir ağacı ölü uğur böcekleri

pus neyin peşindedir
ben hangi hoşça kala hasretimdir

yitiyorum
serçe parmağım kayıp
benden başkası değil
orman taraflarında oyalanan o yılkı