Derin Sessizlik Şiiri - Nilüfer Albayrak

Gecenin ayazında oturuyordum yine.
Denizi izlemek ayrı bir sevda türküsü...
Sonra sessizleşti etraf karşımda garip bir çocuk.
“Nasılsın?” dedim,
“İyiyim.” Dedi.
“Seni tanıyorum galiba bir ara yine görmüştüm seni.”
“Olabilir.” dedi sonra başını çevirdi o da denize bakakaldı.
Beraber seyre dalarken çocuk ağladı.
Ben de onun gözyaşlarına sarıldım.
“Sus! Ağlama neden bu kadar hüzün bu yaş ta.” dedim.
“Bilmem belki üşüyorum belki de kimsesizlik.” dedi.
“Kimsesizlik.” dedim ve sarıldım, gözyaşlarını öptüm, kirpiklerini okşadım.
Yanakları soğuktu ama kalbi sıcak.
“Tut elimi.” dedim, tuttu elimi.
“Hadi gel denize karşı haykıralım.” dedim.
“Haykıralım.” dedi.
Avazımız çıkana kadar bağırdık.
Etraf yine sessiz…
Kalabalık vardı ama sesimizi duyan yoktu.
Sonra bakıştık, hafif bir tebessüm ettik.
Bir daha kucaklaştık gözyaşlarımızla.
Sonra arkamıza dönüp ayrıldık.
Dönüp ona bakmak istedim.
El sallıyordu bana.
Bende dönüp gitmesini bekledim.
Ve…
Gördüğüm çocuk meğer benmişim sonradan fark ettim.