Derdim var deme Şiiri - Murat Ülkü

Derdim var deme,
Dert görmeyince ne çok nankörüz…
Bir damla yağmuru beklerken,
Sel olunca şikâyet ederiz.
Bir kuru ekmeğe muhtaçken,
Soframız dolunca isyan ederiz.

Derdim var deme,
Dert görmeyince ne çok nankörüz…
Bir nefese hasretken,
Nefesimiz olunca unuturuz.
Güneşin doğuşuna şükrederken,
Her gün batınca yorgun hissederiz.

İşte böyle işte,
Unuturuz en çok neyimiz varsa,
Kaybettiğimizde anlarız,
Ne kadar da kıymetliymiş o dertler,
Ne kadar da kıymetliymiş o yokluklar.

Derdim var deme,
Dert dediğin,
Bir nefes, bir ekmek, bir damla su.
Şükretmeyi unuttuğumuz her an,
Aslında en büyük dertler içindeyiz.

Bir yudum suya şükretmeyen,
Koca okyanusu da susuz sanır.
Bir tebessümü görmeyen,
Tüm dünyayı suratsız sanır.
Unuttuk biz,
Asıl dert, şükretmeyi bilmemektir.

Bin dert verilir de sana,
Bir de dermanı verilir.
Şükretmezsen, dermanı da yiter gider.
Nankör olma,
Sana verilen her anın kıymetini bil.

Hayatın fırtınasız limanlarında,
Dertsiz bir gemi gibi salınıyoruz.
Ama bil ki, o fırtınalar olmasa,
Limana varmanın anlamı olmazdı.
Derdi kucakla, şükretmeyi öğren,
Yoksa her nefeste nankörlükle yorulursun.

Gölgeler olmasa, ışığın kıymetini bilemeyiz,
Yolu aydınlık sanır, körü körüne yürürüz.
Her düşüş, bir kalkıştır aslında,
Her karanlık gece, bir şafağın müjdesidir.

Yaram var deme,
Yaralar olmasa, ne hikâyemiz olurdu?
Düşe kalka öğreniriz ayakta durmayı,
Kalbimizdeki her iz,
Bizi biz yapan en büyük derstir.

Şükretmeyi öğrenince,
Derdi de dermanı da aynı nefeste olduğunu anlarsın.
Her bir nefes, sana verilen bir armağan,
Yeter ki farkına var, yeter ki şükretmeyi bil.

Dert dediğin,
Hayat kitabındaki bir sayfadır sadece.
Bazen hüzünlü, bazen öfkeli,
Ama her sayfası, seni sen yapar.
O yüzden derdi kucakla,
Ve bu kıymetli hikayeyi yazmaya devam et.