Depremler Artığı Bir Kent

depremler artığı bir kentin

ölü mavnalarıydı bizi bulan

bu silinmiş yerde

suydu gece

yutmuştu, habersiz ve teknesiz yaşayıp

giden insanları

arkamızı kollamak telaşıyla yürüdüğümüz

itici bir karaltıydı

martılar korkardı ölümden

ribat askerleri , remmel kadın

herkes korkardı ölümden

ölü olanlar bile

roman kahramanları

kendi sığınaklarından

izlemek dahi istemezdi

bu sığınaksız manzarayı

yazılımcılar, jeologlar

uzay bilimciler

astrologlar ve astronomlar

bilim kurgu yazarları

anneler ve babalar

kardeşler ve müteahhitler

yemeklerini yerken

masalarında derin bir hazla

anlamadılar bir türlü

çözemediler

taş taş

anlamdan,formülden

sembollerden ve betondan ördükleri

o görünmez mezarları

ve birkaç saniye içinde düştük

suya mı

anlama mı

sembole mi

yoksa betona mı

ve ben birkaç saniye içinde

öpüyordum onu denizlerle

maviyi hem sevip hem sevdiriyordum

deviriyorduk kadehleri

kendimizden geçmenin esrikliğiyle

ölü bir tonozun aramıza devrileceğini

umursamamanın diri heyecanıyla

öpüyorduk birbirimizi

sigaradan sararmış soluk ama

eşsiz mısralarla

balkonda tüttürürken gölgeler

parçalayamazdı yüzümüzü

yürek karartan sesler geçmişten

gelip ezemezdi

her sabah yataktan kaldıran güvenimizi

öyle ki ağzımızı toza bulayan korku bile

gerilemişti sıkılmış yumruğumuzu görünce

yüzümüz güller açardı arsızlığımızdan

ya da kan revandan

yaşamı kim ciddiye alıyordu ki

bize neydi olandan

ama yine de sabaha karşı

yine gece oluyordu

- biz asla tahmin etmemiştik-

aniden ve kör kütük

terimizin birbirimize karıştığı o

bunaltıcı geceye

ölü betonlarla

şantiye kamyonları ve kepçelerle uyandık

gördük insanların yüzünde o

parçalanmış sevgi borasını

bin şarapnel gibi yağıyordu üstlerine

kimse kaçamadı

gören ve hisseden kimse

geçilmemiş bir bölüm gibi

verilmemiş bir sınav

hala sarsıntılar yağıyor üstümüze

işin gerçeği

ölü mavnalara

silinmiş kentlere

ve geceye...