Deprem Şiiri - Alptekin Topal

Bir felaket ki; sormayın
Uykunun en tatlı anında yakalandı insanlar
Arz’ın altında uyandı sanki devler
Bir beşik misali sallandı bütün evler.

Güneş doğunca anlaşıldı
Felaketin büyüklüğü
Bir yanda yıkılan evler
Diğer yanda hayaller

Yürekleri sızlatıyor
Gözü yaşlı çaresiz bir baba
Feryatları arş-ı inletiyor
Çırpınıyor yığınların arasında
Eller dozer olmuş dişler kepçe
Öpüyor, kokluyor
Çocuklarının tozlu giysilerini
Daha çabuk,daha çabuk diyor;
Bir yığın gönüllü ordusuna,
Söz geçiremiyor içindeki korkusuna.

Ve…. Korkulan oluyor
Saatler sonra ulaşılıyor
Tozlu ve cansız bedenlere
Ruhları çoktan ulaşmış Hüda’ya
İzah etmek zor bunu,
Yüreği yanık baba’ya

Daha sonra anlıyoruz,
Bu küçük kıyametin
Şefkat tokadı olduğunu
Cenab-ı Hakkın kullarından
Hesap sorduğunu.