Denizin ortasında, evrenin en uzak nokta ...

kara sularda içime çekiyorum gelin venüsün siyaha düşmüş şavkını ve ayın biçare hilalsiliğine için için acıyorum, maviş maviş delimsi patiskalarıyla ruhumun acizliğine, zifirinin göbeğinde şaşırıveriyorum.
Hava tertemiz, kahpeliklerinden uzak tüm iki ayaklı, akıllı organizmaların
ölümcül sinsilikleriyle düştüklerinde dimağın kuytularına,
zehirli huzursuzluklarıyla yılan misali insanı boğuveren sorularla kaplı zift misali gökyüzü.

umut biniverip yeşil kağıttan çatma kayıklara, yol alır inceden inceye gönül pınarlarımın kaynaklarına, uyur tüm insancıklar, günün onca telaşesinden ırak, o buğulu ıssızlıkta.
Daha serinler gece, çiğ düşmeye yerinir, zihinden havalanan hayaller çilekeş güverte üstüne.