Denizin Gözleri Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Duvarları yumruklaya yumruklaya, ellerimi parçaladığım gece anladım,
Hayatta bazı insanlar asla iyiliği hak etmiyormuş.
Sen onlara "dostum, canım, sırdaşım" derken,
Onlar seni sadece çıkarları için yanlarında tutuyormuş.

Dostum dediğim insanların sırtımda bıraktığı yaralarla taniştigim günü anladım.
Oysa değer görmekti tek amacım,
Belki bir yüreğe dokunmak, belki bir başı sevgiyle okşamak.

Nedenlerin içinde nedensiz kalmak yoktu yolumda,
Herkes işine geldiği noktada kaybolup gitti.
Ben ise sadece kalanlarla geçirdim en güzel anlarımı,
Hayatımdan çok insan gitti, bazılarını umursamadım,
Bazılarını ise kendi ellerimle bindirdim ayrılık kayıklarına.
Hak etmeyen hiç kimsenin yanında varlığımı bırakmadım,
Yine de üzülen, acıyan, kanayan ben oldum.

Etrafım fotokopilerle doldu,
Sonra karbon kâğıtlarıyla tanıştım;
Benliğini kaybetmiş insanlar yığını,
Yıkıntılar, enkazlar içinde bir kol, bir bacak, bir gövde aradım.
Mükemmel insanı yeniden birleştirmek adına,
Kimine vicdan koyamadım, kimine ise sevgi.
Tamamlamaya, birleştirmeye çalıştıkça dağılan somunlar,
Çıkan vidalar oldu, gıcırdayan duygular.
Vazgeçtim, "Herkes çöplüğünde yaşasın" deyip,
Çarpıp kapıyı çıktım.

Vicdanım el vermedi, bir döndüm ki geriye,
Somunlar yerine oturmuş, vidalar birbirine kaynamış.
Ama tek bir eksikle; fişi çekilince biten aşklar,
Bilgisayarı kapatınca kaybolan dostluklar,
Birbirini inşa ediyordu.
Aldım elime balyozu, vurdum, vurdum,
Vurduğum bir teneke yığınıydı görünüşte,
Ama yıkılan umutlarım, yarınlarım ve hayallerim oldu.

Sonra yüzümde bir acıyla döndüm arkama,
Yüzüme bir yüz takıyorlardı;
Gülen bir yüz...
Evet, hayat beni mutsuz görmeye dayanamamıştı,
Bir yüz hediye etmişti bana.
Parçalaya parçalaya çıkarıp attım,
Hayatın bana taktığı sahte yüzü.
Ve haykırdım: "Bunca sahte yüz varken, bırakın ben yüzsüz kalayım!"

Sonra çekildim kabuğuma, izledim insanları,
Umutla belki maskesiz insanlar bulur beni.
Ama olmadı,
Kişiliğini, şerefini, en acısı da kendini kaybetmiş insanlar,
Zorladı kapımın zincirlerini.
Maskeli yüzler..

Ve işte o gün anladım,
İnsana bir tek kendisi şifa olabiliyormuş.
Açtım saçlarımı, döndüm yüzümü güneşe,
Ve selam verdim ruhların şairine.
Biliyorum, bir yerdesin,
Ve bulacaksın beni.
Artık gel maskesiz adam, bekliyorum seni.
Ben beceriksiz bir şairim bulamadım seni
Sen bul beni..
Ve gel artık yoruldu denizin gözleri!
09.08.2024 17:58