Denize gelen misafir Şiiri - İbrahim Tezol

DENİZE GELEN MİSAFİR
Aylardan sonra misafir geldim sana
Korkma biz misafiriz ne bulursak yeriz
Keşke dile gelsende “hoşgeldin senin yarana
Biz mehem oluruz” desen ya deniz

Allah’ım ne güzelde yaratmış
Şu karşımda oynaşan denizi
Ama yalnızlık ruhumu bir kere karartmış
Kirini temileyemez istanbul’un denizi

Sadece bir kaya giriyor denizle arama
Derin bir nefes çeksem deniz içime dolacak
Dalgalarla birlikte kanayan yarama
Acaba kim nasıl merhem olacak

İsterdim ki; denizin içinde özgür,
Sadece yüzmeyi düşünen bir balık olmak
Saçları uzun, selvi boylu, gözleri kömür
Başka bir balık ile denizin dibinde solmak

Böylece sadece yüzerdim
İstanbul’un denizinde asice
Bazende zıplayıp şehri süzerdim
Benim gibi içi çürüyenleri, sessiz ve gizlice

Ama ben kayalıklara uzanmış yatıyorum
Denizse karşımda dalgalarıyla yatıyor
Senin dalgaların var diyorum
Benimse kayalarım, hep sırtıma batıyor

Nazım’ın ise ruhunu hapse kapamışlar
Zaman nasıl olduysa geçmiş ahile
Ona duvarlar konuşmamış, bana ise kayalar
Benim ruhumu ise kapattılar; Bayramoğlu Sahile

Kayalar konuşmasada ben onları anlıyorum ey deniz
Hissediyorum diyorlarki dalgalar ve biz
Birer kardeştik anlaşıyorduk mutlu ve sessiz
Gelmeden önce çok daha mutluyduk biz sensiz

Ozaman gidelim buralardan işte avucumu açtım
Haydi dol avucuma ve gidelim nereye gideceğimizi bilmeden
Ben zaten ruhumun elinden sana kaçtım
Aceleyle gidelim ki, yalnızlık beni defterden silmeden