Denizanası Şiiri - Mehmet Akif Tiryaki

Denizanası gibi hissediyorum kendimi
Çevremle özdeşleşmiş
Saçlarım dağınık
Yakın gözlüklerim boynumda asılı

Göz kapaklarım ağır açılıp kapanıyor
Kulaklarım da artık şiirlerdeki
Kitaro’nun fon müziğini duyamaz oldu
Yaşlanıyorum herhalde Nazenan

Denizanası gibi hissediyorum kendimi
Aslında üç kız babasıyım
İçinde yosunları gözüken denizlere hasretim
Cup diye atlayasım geliyor her gördüğüm iskeleden

Sırt üstü yüzmeyi özledim hiçbir şey düşünmeden
Denizanası gibi hissediyorum kendimi
Beyaz şeffaf ve sudan
Çevremle özdeşleşmişim memnunum komşularımdan

Sabah günaydın giderken iyi akşamlar
Günler hep eksiliyor nefes almadan
Bak toprak kokuyor hava
Yağmur gelip geçmiş akşamdan

Denizanası gibi hissediyorum kendimi
Dalgalarla bir aşağı bir yukarı savrulan.
Yine uyudun bak
Beni dinlemiyorsun sen Nazenan
İkimizi de yordu bu afacan kent anlaşılan

Bak ne diyecektim
pembe panjurlu bahçeli evimize gidelim
sen çiçeklerle konuşursun
ben balkonun kenarında acı kahvemi içerim.