Deniz ve kaptan Şiiri - Sandra Şentürk

Hey orada kimse yok mu hey...
Kalbimi gören duyan anlayan birileri yada biri...
Nasıl bir kapı bu sanki çelikten mi hep ? Oysa içeriyi açmak bu kadar da zor değil..
Nasıl görmezler o çocuksu yüreği o sımsıcak ruhu ? O dinginlik o huzur....
Denizlerim diyorum aslında köpük köpük değil; dalgalar hırçın değil hiç yok hatta ....
Benim kızgınlığım çok başka ....
Bambaşka birşeye kimse bilmez...
Benim fevriliğim ; kalbimin kilidini içerden kitlemediğimden olabilir mi bazen diye sorarım kendime veya çığlık çığlığa haykırışları ben kötü biri değilim bu kadar öfke dolu değilim diyen ...
Kalp kapısı açıksa oraya herkes kolayca girip yıkık dökük harabeye çevirirse orayı kime öfke duyabilir o kalp ? Öfkesinde haklı mı olur ?
Bu kalp neden kendine âşık herşeye rağmen?
Kimseler ona âşık değilken mi ...
Bir bildiği mi var diye merak ediyor insan...
Kendine de âşık değilse eğer, denizlerinde nefessiz kalmaz mi ki ? Kimbilir....
Seviyor ; lanet şey işte kin nedir bilmeden öyle güzel seviyor ki ...
Ben isterdim böyle bir kalp tarafından sevilmek ...
Ah ah ! Uğruna neler yapmazdım ki onun neler neler....
Kırgın; paramparça ama yine de sevgiden vazgeçmek bilmiyor ki ; bir insanı aşk anlamında sevmese bile bu hayatı çok sevdiği kesin ....
Bu hayatı ve kalbine o sevgiyi yerleştireni ....
Birgün emin sevileceğinden o kadar emin ki ; sadece denizdeki fırtınaya rağmen o gemiden inmiyor inmeyecek ...
Nasılsa bir kaptan gelecek oraya ; biliyor denizden anlayan iyi bir kaptan....
Beyazlar içinde gelecek ; ve elinden tutacak onun ....
Belki hiç aklına bile gelmeyecek o vakit ; karşında gözlerine;gönülden akıp taşan sevdayla bakan o adamın ona ansızın nasıl evet dedirtip kalbine misafir edeceğinin...
Ama sonsuz bir misafir ....
Baş köşede duran bir ömür ....
Daha önce hiçbir kaptana güven duymazken belki de o dümeni onun ellerine sonsuz bir huzur ve teslimiyetle emanet edecek ....