Deniz Karaya Ayak Bastı - şiir öykü -

Kapı açıldı
Bazıları içeri giremedi

Ağzını açmış gecenin
Labirentlerinde
Akmayan hayatlarıyla
Ayaktaydılar
Ayakta, değişmeyen tuhaf düşler

- Evini bulamayan bir tren
- Satranç oynamayı unutan karga
- Bisikletle gezinmeyi seven atlar
- Düşleriyle kayak yapan bir kalem
- Saçları uzamış vesikalık fotoğraflar

Onlar
Hiç seyahat etmeyen kulaklarıyla
Sanki hayatın nöbetçi eczanesiydiler
Ölseler yalnızlıkları bile duymazdı

İşte o an
Tam o an
Köpüren dalgalarıyla
Deniz karaya ayak bastı

Maraton kazanmış atlet gibi
Yorgun bir sevinçle
Kucaklaştılar

Şehrin bütün ışıkları yeşile dönüştü

Deniz onları lokantaya götürdü önce
Mavi yolculuğun serin sularında yol alırken hayat
Sinemaya gittiler
Palyaçobalıklarıyla Lunapark şenliği
Martılar, beyaz uçurtmalar

Aynaya bakmadan geçen
Sayfaları karışmış yılların ardından
Öylesine mutluydular ki
Ahtapotun kollarında yakamoz uykuya daldılar

Kapı açıldı
Bazıları içeri giremedi

Çok yaşlı yeni doğmuş kelebekler
Düşündüler
'' Kazın ayağı öyle değil ''
Rengarenk şarkılarıyla
Kapıyı bekleyen akbabaların üstüne çöktüler
Çekilirken akbabalar birer birer

Yüzotuzaltı yıl susmuş bir mızıka
Yeniden çalmaya başlıyor