Deniz Feneri Şiiri - Fazıl Hüsnü Dağlarca

Uzanmis koca burun açik denize dogru,
Lacivert ve gri gecenin degerinde.
Karanlikla baslar bir dünya sevgisi,
Deniz feneri parlar,
Talihe aldirmadan kayalar üzerinde.

Bulutlar birlesir alaca düzlüklerde,
Çöker uzak limanlardan bir sis.
Bir sikinti baslar karanliginda kaderin,
Bildirir, yaninca yaninca,
Ömrün neresindesiniz, askin neresindesiniz?

Yüregin mi daraliyor, yildiz isiginda,
Birak anilar gitsin biraz daha geri.
Ruhu götürmeden vakit yürüyebilir,
Düsün nasil durmus sabirla yüzlerce yil,
Hep bu benekte bu deniz feneri.

Bak deniz savaslarina, yasli korsanlara,
Uçan dalgalara, uyuyan rüzgara bakmis,
Bir tek göz kadar kara ve mavi,
Enginle bos,
Kismetsiz balikçilara bakmis.

Saçlarinda tuz kokan, ölü kokan bir serinlik,
Yüzünde bir firtina tadi.
Durursun yorgun, umutsuz,
Birden bir daha yanip söner, sevinçle titrersin,
Bir sey, belki de yasaman uzadi.

Yaslidir dullarin ölçülmez özleminde,
Güçlüdür kocaman geceleri tasir.
Delidir, konusmaz, uyumaz,
Sonrasizligin iyiligini bekler, kötü günlerden,
Akillidir.

Sarhos gemilerimiz sallanir sallanir,
Gömülmüs kasirgalarin uykusuyla belli,
Kayalar mezarlara benzer enginlerden,
Duyulur sudan göge kadar,
'Ölüsü kandilli.'

Vakit yok olur, zamandan bosalir varlik,
Düsmez burçlardan haber.
Bir ugursuzlukla agir ve yorgun,
Bütün insanlar bitti sanirsiniz,
Deniz feneri gülümser.