Demir Parmaklıklarda Gül Açtı

Demir Parmaklıklarda Gül Açtı

Bir suç muydu seni içimden sevmek?
Yoksa bu ceza,
Yalnızca kalbim, sen diye atıyor diye mi kesildi ömrüme?
Ben her gecenin sessizliğinde
Kendi ellerimle ördüm duvarlarımı
Demir parmaklıklardan değil,
Kırılmış hayallerden…

Ve sen,
O tel örgülerin arkasında
Adını bile anmadan özlediğim
Bir gül gibi
Solmayan ama dokunulmayan…

Kimse bilmedi,
Ben bir gecede kaç veda yuttum.
Kaç sabah,
Adını andığım için kendimden özür diledim.
Her gün biraz daha az ben kaldım
Ama hep sen,
Hep sen fazlaydın içimde.

Kalabalıklar vardı çevremde,
Göz göze geldiklerim,
Sesimi duyanlar…
Ama içimde sen sustuktan sonra
Kimse var sayılmadı.

Ben seni,
Bir “merhaba”ya bile hasret
Ve sonsuz bir “veda”ya mecbur sevdim.
Ne ellerini tutabildim,
Ne gitmeni engelleyebildim.
Sadece içimde büyüttüm seni
Kendim küçülerek…

Her gece aynı dua dudaklarımda
“Bir gün döner” diyerek
Kırılmış aynalara bakar gibi baktım takvimlere
Ama senin "bir gün"lerin
Benim sonsuz eksilişim oldu.

Bir mektup yazdım her susuşuma.
Göndermedim.
Çünkü artık biliyordum,
Senin adın, benim elimde ağrıyordu.

Bazı acılar sessizdir ya hani,
Ne ağlarsın
Ne anlatabilirsin
Bir çığlık olur da
Kendini bile sağır bırakırsın…
İşte ben seni öyle sevdim.

Uykularımda bile kaçtım senden,
Çünkü senin olmadığın rüyalar
Yarım kalmış nefesler gibiydi.

Bir gün,
Bir demir kapının ardında unuttum kendimi.
Her adımda sen,
Her adımda biraz daha ben eksildim.
Kendimi ararken seni kaybettim.
Seni severken,
Kendime mezar kazdım içimde.

Ve bil ki…
Demir parmaklıklar sadece demir değildi,
Onlar, içimde ördüğüm çaresizlikti.
Ve sen,
Tam da o çaresizliğin içinde
Açtın bir gül gibi.

Şimdi herkes hayatına devam ederken
Ben seni içimde
Hâlâ ilk günkü gibi taşıyorum.
Bir ceza gibi değil…
Bir kader gibi.

Gideceğim bir gün,
Sessizce.
Ardımda ne adımı anan biri olacak
Ne de bana ait bir iz.
Ama…
O gül var ya…
Demir parmaklıkların arasında açan o gül,
O…
Senin adını hâlâ fısıldıyor.

Mehmet Bildir