Demir Parmaklıklar Arasında

Demir parmaklıklar çizdi ufkumu,
Gökyüzü şimdi bir kare kadar.
Dışarıda rüzgâr özgürce eserken,
İçimde sessiz bir fırtına var.

Ellerim değmez artık sabaha,
Gün doğsa da buraya geç düşer.
Gözlerim alıştı yarım aydınlığa,
Ve umut, duvarda gölge gibi süzülür geçer.

Bir kuş konar bazen parmaklığıma,
Kalkar içimde bin yıllık özlem.
Kanatlarında uzak şehirler taşır,
Ve ben, bakar dururum sessizce, gizli gizli...

Bu demir, sadece soğuk bir madde değil,
Ayrılığın dili, suskunluğun bedeni.
Her çubuğunda bir anı asılı,
Her çizikte geçen ömrün izleri.

Yine de içimde bir şey kırılmaz,
Bir türkü dolanır rüzgârla içeri.
Demir parmaklık ne kadar güçlü olsa,
İçerde kalbim kadar değil hiçbiri.

Sinan Bayram