Demet Tarakçı Şiirleri - Şair Demet Tarakçı

Ayrılığımızın ardından
İlkkez kağıt, kalem elimde
Sayfana eklediğin
İki güzel şiirini, okudum
Çocuksu heycanımla
Kız külesi boynunu bükmüş

Kahkaha sesleri geliyor kulağıma
Geçmişten kalma mutlu sesler bunlar
Gözlerden yaş damlatırcasına
Herkese zorla duyururcasına sesler bunlar
Şimdiyse yine dökülüyor yanaklarıma yaşlar.
Bu kez derdimi haykırırcasına.

Öyle yalnızım ki kimsesiz, sevgilim
Hani bu karşımda duran hayalinde olmasa
İnan çoktan kıyardım bir nefeslik canıma
Nasıl bir aşk ki bu bende ki
Sen hiç düşünmeden, ardına bile bakmadan giderken
Ben sende gizlenen mısralarıma ağlıyorum

Sen benim için uçsuz bucaksız bir çöldün
Sevdanla yandığım…
Sen gittiğinde
Buralar çok karanlık oldu.
Gece çöktü dünyama hemde hiç gidecek güneş tekrar doğacak gibi değil
Donuyorum her geçen saniye

Yine yalnızlık düşmüştü payına.kimi zaman suskun,kimi zaman da çaresizdi.karanlık gecelerde elinde çayıyla yıldızlara bakmayı,onlarla hayal dünyasına dalmayı çok severdi.yıldızlara bakarken kendini kalabalık bir aile gibi hissederdi.ama şimdi yapayalnızdı.zamanında ona huzur veren,hayal kurduran karanlık gece şimdi düşmanıydı.sevmiyordu artık karanlık geceleri ve tavşankanı çayı.
Çay; her yudumda boğazına düğümleniyor,boğulacakmış gibi oluyordu.artık acıydı da tadı.eskisi gibi demliyordu,eskisi kadar atıyordu şekerini,ama acıydı işte…zaten hayatta acı değil miydi onun için.sonbaharda çırılçıplak kalan bir ağaç gibiydi.kimsesiz, yapayalnız.
Bir sabah erken kalktı ve dışarı çıktı.bir şeylerden kaçar gibiydi.etrafında silik gölgesinden başka kimseler yoktu.bir insan ya da bir köpek değildi onu kovalayan,ama o kaçıyordu.o her düşmandan farklı olan yalnızlıktan kaçıyordu.koştu koştu ve sonra bir sahil kenarında durdu.’’kurtuldum’’ diyordu kendi kendine.uzandı kumsala uyuya kaldı.bir sesle uyandı.dalgaların sesiydi onu yorgun rüyadan uyandıran.bir sağa bir sola baktı.şaşkındı.gece çökmüştü ve anladı yalnızlıktan kurtulamamış olduğunu.sonra karnından gelen isyan seslerine kulak verdi.çantasına elini attı küçük bir termos, cam bir bardak ve iki şeker çıkardı.zaman geçirmeden bir bardak çay doldurdu.bir çaya bir gökyüzüne bir gökyüzüne bir çaya baktı sonra hıçkıra hıçkıra ağladı.bir süre sonra çayın sıcaklığını hissetti teninde.irkildi ne olduğunu anlayamadı.saniyeler sonra fark etti çayın üzerine döküldüğünü.bir çaya bir gökyüzüne bir gökyüzüne bir çaya baktı.ne kadar da birbirine benziyordu.çayda gökyüzü gibi karanlıktı.ikisinin de ışıltısı vardı.birininki şeker diğerininki yıldızlardı.
O gece bütün nesneleri,yaşanmakta olan bütün duyguları çaya benzetmekteydi.hiç bitmeyen yalnızlığı da çay gibiydi.acı ve koyu.bir an çay bitince yalnızlıkta biter diye düşündü.sonra etrafına baktı,üzerinde yalnızlık yazılı binlerce bardak ve yudumlanacak binlerce çay gördü.anladı ki yalnızlık, her sonun başlangıcıydı.

Hayatta üç şeyin tadını bilmek gerekir
Aşk, ayrılık ve yalnızlık.
Aşk seni pembe bulutlarda dolaştırır,
Ayrılık seni üzer, umutsuz bırakır
Yalnızlık ise bambaşkadır
Çünkü aşk ve ayrılık art arda gelirse yalnızlık doğar.

Rüya gibi başlamıştı her şey,
İlk tanışmamız, sevgili oluşumuz…
Ve rüya olarak devam etmişti.
Her gün yatmadan önce resimlerime bakıp
Bilinç altına yerleştirmişsin her şeyimi
Öyle söylemiştin hatırlıyor musun?

Sen beşiktaşı tutardın bense sivas sporu
Kızardık tatlı tatlı bribirimize
Sonunda ben beşiktaşlıyım derdim,
Sende sivassporluyum derdin
Anlaşırdık sonucunda gülerek
Ama şimdi beşiktaş da yok beşiktaşlı sevdigimde

Hayatın getirdikleriydi çektikleri
Çekmesi gereken tüm hesapların çilesini çekti.
Tek bir şeye bağlanmıştı sımsıkı
O da umut.
Ne bir seveni vardı,
Ne de bir düşüneni.

Karanlık bir yolda yeni hayatım için yürüyorum.
Her adımda bir hatıramı yani kolumu bacağımı bırakıyorum
Umuda doğru adım adım ilerliyorum.
Önce anılarımı hatırlayıp aynı heyecanı yaşıyorum
Sonra bir bir toprağa gömüp arkalarından yas tutuyorum
Ardından kalbim beynim ve gururum tekrar savaşıyor.