Delik Deşik Şiiri - Ahmet Kenan Çiftçi

İnsan yoruluyor da yoruluyor
Zaman akmıyor çaresizce bekleyişler
Gidenlerin yanında bir de gelemeyenler
Acı içinde insan ve ızdırap
Gerçekten gülemiyoruz bu bomboş dünyada
Büyük bir ayrılık yıkacak bizi ya da sonsuz özlemler
Devirecek bizi boydan boya
Acımıyor zehir gibi zemberek
Geçiyor sanıyorsun geçmiyor
Acıdıkça acıyor günler yaraları deşiyor birer birer
Şoktayız belki de ne zaman düzelmiyor ve güldürmüyor hayat
Bir çiçek olsun göstermiyor gül veya nergis
Saklıyor bizden en güzel günleri acımadan
Vermiyor istesen de o güzel günleri
Bilmem nereye saklıyor paşam
Doğrusu keder dolu bir ömrün ufuğu gibi sondayım
Neden derken kendime cevabı veremiyorum
Bilemiyorum niye bu sert dünya bizi çarptı
Acılar acılar ve kötümser bir bekleyiş
İşte böyle gelip geçiyor ömür
Ama hiçbir şeyde düzelmiyor
Rüyalarda yaşıyorum belki eskileri görürüm derken
Gelecek kaygıları evrensel bir kaos gibi gönlümde
Acılar içinde bileniyorum doktor
Bilmem ağlasam mı gülsem mi
Düzelmiyor işte bazı şeyler geride kalanlar var
Raks etmek ve eğlenmek varken boğulduk yine hüzne
Düşünüyoruz da yine düşüyoruz işte