Değersizlik Şiiri - Kamile Kaynak

Yoruldum be hayat
Attığım her adım için bin pişman ettiler.
Verdiğim değer karşısında başımı öne eğdiler.
O yapmaz dediğim kim varsa hep daha fazlasını yaptı.
Gölgesine sığındığım ağaç üzerime yıkıldı.
Sırtımı yasladığım duvarın altında kaldım.
Söndürmeye uğraştığım ateşin içinde ben yandım.
Herkesin bir bahanesi vardı, arkasına sıgındıkları bahaneleri bitmedi.
Ben tükendim o bile yetmedi.
İstedikleri tam olarak neydi beni yok etmek mi? Ettiler zaten ne kaldı ki
Neşem yok, gülüşlerim yok, huzurum yok,
İçimdeki umudum, insanlara duydugum güven yok.
Şimdi kapansa gözlerim benden geriye kalacak hiç birşey yok.
Geriye dönüp bakıyorumda imkansızlıklar, zamansızlıklar, elimden kayıp gidenler
Üzüntüyle geçen bir ömür.
Baksana mutlu oldugum bir an, tek bir fotograf karesi bile yok.
Boşa geçip giden bir hayat işte.
Ölsem kimin umurunda, tabiki hiç kimsenin.
Belki de iyi bile anmazlar beni, görmezden gelirler yaptıklarımı yada yapmadıklarımla itham ederler.
Evet orta da bir kötülük var.
Fakat bu hikayenin kötüsü ben değilim.
Hiç bir zamanda olmadım.