Dedikodu Şiiri - Adem Çimli

Çok yaşlanmış değil mi?
Buruşmuş elleri
Tabut olmuş camilerine
Sırtında yedi kambur
Kızarmış uykusuzluktan gözleri
Huysuz…

Dinlemiyormuş kimseyi öyle mi
Alıp başını gidiyormuş bazen
Asker polis peşinde
Bir telaş herkeste
İstanbul nerede diye

Kocamış kızları, oğulları
Atılmış resimleri bir köşeye
Sirkeci’si ölmüş
Tophane’si berduş
Çemberi kopmuş taşından
Yuvarlanmış denize
Elenmiş toprağındaki altın
Solmuş benzi
Herkes kendi İstanbul’unda mahpus

Öyle ya
İnsan canını yakan şeyi arar hayatta