Adem Çimli Şiirleri

Öleni soruyorlar
Akrebin zehri kadar suskun
Kesilmiş bir boğanın seğiren eti kadar çaresiz

Toprağı soruyorlar
Davetkâr

Parmaklıkların gölgesi düşmüştü kimliklerimize  Doğduğumuz şehirlerde yaşardı adımız 
Nüfus kütüklerinde

Binlerce yoktuk
Yokluk sayılırdı vardiya değişimlerinde
Hapishaneler büyürdü

Yoruldum
Gecenin güneşinden
Paranoyak baharlardan
Sevişmekten
Umutsuzluktan
Kavgadan arta kalan zamanlarda

İstanbul kadardım 
İstanbul benim kadar
Hayra yorulmayı bekliyordu rüyalar
Perdeler çekiliyordu
Çıkmaz sokakların ölmüş evlerinde
Umutlar bıçaklanırken

Göz bebeklerim saklar seni 
Ela hecelerinde
İhtimal vermem ayrılığa
Arınmış bir su duldasında kirpiklerim
Aklım aklına karıştı
Gülüşün

Ne zaman elini tutsam
Hilali sürerler aydan
Kala kalırım sunakta
Aklını kurban etmiş
Cellât gibi arafta

Karanlık nöbeti tuttum gözyaşlarım şahit 
Küçük adımlarla semadan inene kadar aydınlık
Görünmez kılıcımla kestim
Nankör bir sevdanın ellerini

Derme çatma bir sundurmanın ağzında

Takıldı düşlerime
Sedefli kemik bir toka
Bir nesne düşmanın olur mutlaka
Ağrı, taşınıyorsa kağnıyla
Ve zorunlu bir göçün
Kırılgan ayakları götürmüşse