Dargınım kendime Şiiri - Emir İnanan

Ne olur, kimse dokunmasın bana,
Kalbim küskün, ruhum suskun zamana.
Güvendiğim dağlar hep yıkıldı ardıma,
Dost sandıklarım sapladı hançeri bağrıma.

Kime güvendiysem kırdı kalbimi,
Tebessüm edip geçip gitti her biri.
Omuz sandığım omuzlar çökertti beni.
Dar günde beklediğim dostun, gelmedi nefesi.

Dargınım sinsi yavan sözlere,
İçten sanıp inandığım gözlere.
Dargınım sahte iki yüzlülere,
Bir tebessümde gizlenen kahbeliklere.

Seviyorum deyip kaçanlara,
Sevdayı oyuncak yapıp atanlara.
Yüzüme gülüp ağlatanlara,
Çiçeği sunup diken batıranlara dargınım.

Boynumu büküp de bırakanlar var,
Varlığında acı, yokluğunda azap var.
Barışmam bir daha; içim hâlâ kanar,
Yarım kalmış cümleler, eksik kalan dualar var.

Bir yanım affetmek isterken hâlâ,
Diğer yanım küsmüş çoktan vedaya.
Gözümde biriken yaş,
Her tebessümde gizli bir gözyaşı var.

Dargınım tutulmamış her bir söze.
Yüzüme gülüp ağlatanlara,
Geleceğim deyip inandıranlara,
Sahte iki yüzlü insanlara,
İçten sanıp inandığım hayata,
Omuz sandığım omuzlara,
Sessizce kapanan kapılara.
Böyle sevdaya,
Böyle kadere,
Böyle hayata.

Dargınım… ama en çok da, değer bilmez için yitirdiğim zamana...