* Damağımda Meskun Hala Anıların Tadı, Elif

DAMAĞIMDA MESKUN HALA ANILARIN TADI ELİF

Latif bir el dokundu omuzuma,
Fısıldadı kulağıma, aşina bir yel,
elimden tuttu usul ve nazik,
yumuşacıktı elleri,
tıpkı sen,
öyle narin, öyle zarif
öyle Elif, Elif!

Sabahımın damağında, meskun hala.
seninle geçen zamanlarımın eşsiz lezzeti,
Bir gemi gibi, yanaştı sahillerime.
ben yine, su misali,
ığıl ığıl aktım gittim,
kadifemsi mevsimlere,
Öyle özlemişim ki seni,
Öyle tüttün ki burnumda,
Dokunsam ,
kaybolacak kadar,
saydamdın ve de naif.
Ne denir işte ,
öyle Elif, Elif!

Elinden içtiğim kahve koktu önce,
buram buram.
Yosun bağlı denizlerimi köpürttün içimde,
köpük köpük.
saçlarını savurunca esen meltem,
hala aynı yaşta, aynı boyda seninle

Zaten, seninleyken,
zaman durmaz mıydı hep bende?
gümüşi yıldızlar sönerdi tek tek,
gözlerini kıskanınca.
sen yağardın Elif, Elif,
gecemin simsiyah zülüflerine.

Şimdi sen yoksun diye,
meltemin de izi yok,
nefesi yok, kokusu yok
Bir garip, bir öksüz esiyor
Ya da bana öyle geliyor.
Hep telaşlı saatler,
Takvimlerin,
Hazan vurmuş sanki yapraklarına,
düşen düşene.

Sorma!
nasıl özlüyorum senin iklimini
Üşütmezdi kışın,
Hiç yakmazdı yazın.
Fısıldıyor şimdi kulağıma hatıraları,
Baharın ıslığı ,
Kırlangıçlardan alıyorum,
göçüp geldiklerinden haberini.
saçların gürmüş,
sarıymış dalga dalga,
uzamış boyu.
kokunsa , damıtılmış gül, yasemin
hep baharmış, yazmış mevsimin.
Rengarenk şiirler takıyormuşsun şimdi,
ipeksi saçlarına,
bazen de yıldız, bazen papatya
ama sen hep o bildiğim Elif’mişsin.
Ne denir işte,
Öyle Elif, Elif!

Beni sorma,
Müebbetim tek kişilik davalarımda
Mahpusum Tek kişilik odalarımda
Bende aşkla nefret karmakarışık
Bir dolaştım ki , çözülemiyorum
mağlubum tek kişilik savaşlarımda
yüreğim yorgun.
Kendimle bir dargın ,
bir barışık yaşamaktan.

Şimdi Geceyim kendime,
ovuşturdu gözlerini ,
ruhumdaki ızdırap.
Günün pamuktan yatağını kaldırıp,
Dikenli örtü serdi ,
şehrimin üstüne alaca karanlık ,
sessizliğim arsız şimdi
yalnızlığım kesif ve küf yeşili.
Aklımı deli sorular delip geçiyor,
paslı mızrağıyla.

Söyle Elif,
Benim yeşilim nerde kaldı,
Göğümün yıldızları zaten sönmüş
Baharıma neden kırağ düşürdüm,
kendi ellerimle
Ayazlarda yata kalka

Kim bilir hangi göğün yıldızları üşüştü,
düşlerine benim yüzümden
Hangi hadsiz sözüm iliştirdi zülfüne ,
gül yerine dikeni,
ne ara küstürdüm yeşile, ben seni ,
nasıl kırdım bahardan dallarını böyle hoyrat
Neden dumanlı bakıyor bana,
sana yaklaştıkça,
senin Şehrinin gözleri ?
Ah, Elif,
Kalbimi acıtıyor zaman
Pişmanlıklar deşiyor bağrımı şimdi,
Pençeleriyle, delik deşik.

Küçük bir gece kuşu geçiyor hızla ,
sessizliğimin teninden.
ürperiyorum,
ben bir yağmur kokusu özlüyorum ,
senli benli zamanlardan
Biraz toprak , biraz sen,
biraz aşk kokan!
Beraber yürüdüğümüz yollar uzuyor hayalimde.
belki bir ilkbahar akşamıydı,
yağmur çiselemişti hafiften
aşk fikrimize galebe çalmış
yeşille, siyah kavuşmakta birbirine,
gün batarken ağır ağır
Bizse bakir sevdalar çimlendiriyorduk
gönül bahçelerimizde,
geleceğe dair

Söyle Elif,
nerde kaldı, bizim yeşil düşlerimiz
neden kırağ düşürdüm ben,
bile bile , gönlümdeki bahara
şimdi öyle sustu öyle sustu ki dilimdeki isyan,
Ama içim ürperiyor içimdeki acı çığlıktan,
Bir geri alabilsem zamanın tapusunu,ömrümden
Neler dikeceğim bahçesine,
yemyeşil aşk tohumları
tomurcuklu bahar dalları
Duvarları camdan olacak evimizin,
tavanı gökyüzü,
Yıldızlar yağacak her gece saçlarına,
bir dolu.
Mevsim hep ılık,
meltem hep sen kokulu,
bir fincan köpüklü kahve, karşımdasın
gözlerin ufka dalmış, pırıl pırıl
sadece ellerimiz dolaşmış birbirine
Hayal mi gerçek mi sen söyle Elif?,

Hayalin ,
Bir gemi gibi ,yanaştı sahillerime .
ben yine, bir su misali,
ığıl ığıl aktım gittim,
kadife mevsimlere,
Öyle özlemişim ki seni,
Öyle tüttün ki burnumda,
Ne denir işte ,
öyle Elif, Elif!
FATMA DOĞAN 03.06.2025/TURHAL