Dalgalar alır götürür...

Aşk acısı daha çocukken başlar; hayranlık tutku, heyecan
sahip olma arzusu ve sadece benim olsa isteği ve egosu...

Ne kadar büyürsek büyüyelim, egomuz da bizimle birlikte büyür.

Bir eksilme olmaz; bu bir bakıma bir kamçıdır, yönlendiricidir; miskinlikten kurtardığı gibi hayatta ne yapacağınıza dair bir fikir de oluşturur.

Geçen yaz sahile indik çoluk çocuk biraz hava alalım istedik; çocuklar da yüzerler eylenirler diye.

Torunumun deniz topu vardı bir kaç kez başımıza geldiği için,
- evladım dikkat et diye uyardım, hemen bir itiraz geldi
- ama büyük anne bu deniz topu
- tamam çocuğum sen yine de dikkat et

Sonra ne mi oldu? dalgalar aldı topu götürdü biz de arkasından bakakaldık.

Bu sebeple çocukların kontrol ve gözetim altında olmaları gerekiyor.

Mazallah boğulmalar dahi olur...çok seneler önce bir yakınımın çocuğu da dördüncü kat balkonundan düşen kalemini yakalamak isterken kendisi düşmüştü.

Şükürler olsun ki ve ne hikmettir ki böyle vahim bir durumdan az zararla kurtulmuştu...

Biraz konu dışına çıktım gibi, ama toparlayacağım.

Aşık olmayı aşk acısı çekmeyi, çocukken bir elimizden annemizin diğerinden babamızın tutup luna parka götürmesine benzetirim...

Ne komşu çocuğu olacak ne de kardeş...Tek çocuk saltanatını sürerek ah hafta sonu bir gelse, luna parka gitsek; dönen salıncaklara, çarpışan arabalara binsek dondurma, uçan balon alsak şekerlemeler ve bir de şansımızı deneyip Panda aldık mı değme keyfimize...

sevgilimizden haber beklediğimizde ya da buluşma saatinde dakikaları durmadan saatimize bakarak, sık baktığımız için de bir türlü geçmeyen zamanın ağırlığını hissederek; adeta işkenceye dönüştürürüz.

Çocukken luna parka gitmenin heyecanıyla hemen hemen eş değerdedir, sevda çekmekde.

Sevgili bize aittir hiç bir rakip tanımadığımız gibi o bizimdir başkalarıyla paylaşamayız...

Tabii ki doğrusu da bu; başkalarıyla paylaşamayız ama ya sahiplenmeye ne demeli?

Bir mazeret beyan edip gelmeyebilir, doğrudur veya yalandır...

Uçan balonumuzu alıp götüren rüzgar, deniz topıumuzu alıp götüren dalgaların ardından acı çekerek bakarız...

Kala kala elimizde yediğimiz loli popun çubuğu kalmıştır; önce kendimizden, sevdiğimizden ve çevrede bir kurban arayıp ondan şiddetle nefret ederiz...

'Benim o, benim o diyorsam benim o'

reklamında olduğu gibi, aşk sevgi ilgi parayla alınıp sahiplenilecek bir şey olmadığı için kendimizi bu kadar kaptırmasak iyi olur...
Nişanlınızla evlenmek için başlık parası vermiş olsanız bile gönle kelepçe vurulamaz...

Aşk kapıyı çalınca en çok acısı ile mücadele başlar,hasımların birinden biri kazanır iki kişinin kazanması berabere kalmak gibi bir durum söz konusu olamaz...
Sonsuz sevgiler ve tek çocuk saltanatı yaşayacağınız masum aşklar diliyorum herkese...

8/Nisan/2010/perşembe