Daha Olmadı...! Şiiri - Tolga Köse

Önce seneler nasiplendi;
Arkasından aylar,haftalar;günler
En sonunda saatlerde aldı nasibini,
İnsanoğlundan...

Seneleri yüzyıllara böldü insanoğlu;
Adına asır dediler;
Geçmişi hatırlamak daha kolay olsun diye;
Bir başlangıç birde son belirlediler,
Kaybedilenleri unutturmak,
Kazanılanları hatırlatmak için;

Arkasından ayları sınıflandırıp;
Mevsimlere böldüler seneyi,
Yaza aşklarını sıkıştırdılar,
Sonbahara ise yazdan kalma aşk acılarını;
Kışın yaralarına merhem basmaya;
İlkbaharda ise yeni yaralara hazırladılar kendilerini;

Ocak ayını başlangıç seçtiler;
Geriye kalan aylar,
Acılarını dindirmeye yetsin diye;
Mart’ta dinmeyen acılarına;
Arkadaşlarını ortak etmeyi öğrendiler;
Haziran’da öğrendiklerinin yanlış olduğunu anladılar..!
Gerçek dostlarıyla mangal yapmanın tadına vardıklarında;
Bir eylül akşamüstüydü;
Mangalın ateşi sönüp;
Yalnız kaldıklarında;
Aylardan aralıktı...

Yalnızlıklar uzadıkça;
Ayları da sıkıştırdılar;
Her aya dört hafta verdiler;
Onlara ad vermek gerektiğinde;
Unutmaya başladıkları değerleri yıktılar haftaların üstüne;
Arkadaşlığı bir haftaya sığdırdılar;
Sonrada mangalın neden söndüğünü sorup durdular kendilerine..

Daha fazlası gerekti;
İfade etmeyi unuttukları,
Değerlerini,
Hatırlatması için günleri kullandılar;
Ve ilginçtir ki,
Sevgiliye;anneye,babaya;
Birer günde verdikleri değerlerin,
Kalan 364 günde unutulduğunun farkına varamadılar,

Günü 24 saate yaydıklarında;
Kimisi,
Güneşin doğuşuyla uyanmanın tadını..
Kimisi de
Güneşin doğuşuyla uyumanın tadını alamadı...

Saati dakikalara;
Dakikayı saniyelere,
Saniyeyi saliselere,
Saliseyi de .......

Ben bunları yazarken;
Ve ;
Sen bunu okurken içimizden birilerinin;
Zamanı doldu...!
Ve dolmaya devam ediyor...

Ve benim bütün korkum;
Zamanım dolmadan sevdiğim insanlara ;
Söyleyeceklerimi söyleyememek....

Onun içindir ki ,
Ben mangalımın sönmeyeceğine eminim...

SENİ SEVİYORUM CANIM....!