Dağların fısıltısı Şiiri - Veysel Sari

Yüksek dağlar, sessizliğin en güzel sesi,
Her zirveye tırmanış, ruhun nefesi.
İçimize yolculuk, bitmeyen serüven,
Dağların gölgesinde, her an yeşeren.

Heybetli duruşları, zamana meydan okur,
Hayatın inişi, çıkışı bize dokunur.
Küçüklüğümüzü anlatan dev aynalar,
Direncin gücünü, bize fısıldarlar.

Zorlu yamaçlarda açan her bir çiçek,
Umut türküsünü usulca söyleyecek.
En çetin koşulda, filizlenen canlar,
Var olmanın sırrını bize fısıldarlar.

Zirveden bakınca, sonsuzluk kuşatır,
İçimizdeki potansiyeli yaratır.
Engin ufuklara uzanan her bakış,
Ruhun derinliklerinde bir uyanış.

Her adımda yankılanır kalbin atışı,
Dağların şahitliğinde ruhun yatışı.
Yorgun düşsek de, devam et der içimiz,
Zirveye ulaşmak, en büyük gücümüz.

Rüzgarın uğultusu, bir destan anlatır,
Taşların fısıltısı, sırları saklar.
Gökyüzüyle birleşen, dağların başı,
İç huzuru bulduğumuz yerin ta kendisi.

Dağlar, yalnızlığın en asil dostu,
Her nefeste derinleşen bir kokusu.
Kaybolsak da içinde, kendimizi buluruz,
Dağların kalbinde, ebediyen dururuz.

Bu heybetli anıtlar, bize yol gösterir,
Sonsuzluk fısıltısıyla ruhumuzu besler.
Dağlar, bir yaşam dersi, büyük bir okul,
Her zirvede açan, yeni bir umut kolu.