Dağlar Şiiri - Nilufer Ucuk

Bir zamanlar dağlar,
Beslerdi haksızlığa isyanları.
Sevdalılara kucak açar,
Saklardı sinesi yananları...
şimdiler de sinesinde
Barındırır,kalles kardeşleri...
Dağlara gidemez oldum.
Sümbüller deremez öldüm.
Güvercinlere kol kanat geremez oldum.
Ah dağlar! Ah dağlar!
Yüreğimi dağlar.
O dağlar benim meskenimdi.
O dağlar benim yarenimdi...
Ne zaman efkarlansam,
çıkardım dağlara.
Sanki yıldızları elimle yakalardım.
Bulutlara dokunur,
Sanki yarimi okşardım.
Karanlığa büründü dağlar,
Açmaz oldu, mor menekşeler.
Uguldayan rüzgarın sesini,
Silah sesleri yok eder...
Ala geyik peşinde
Kayadan kayaya atlardım.
Her uçurum kenarında
Biraz nefeslenirdim.
Dağlar dağlar, ah dağlar!
Yüreğimi dağlar!
Eşkiya sevdasına böye mi sahip çıkar?
Dağlar benim meskenimdi.
Keklik benim dostumdu.
ötmeye başlayınca
Yüreğimden vururdu...
Koşardım bu sese,
Nefesim yettiğince...
Avcı iken av oldum.
çakal sesleri duydum.
O çakallar ulur oldu,
Kulağımı rahatsız eder oldu.
Sevdama söz eder oldu.
Dağlar dağlar,ah dağlar!
çakalları defet dağlar!
Sen benim meskenimsin
Yabanı kaldır at dağlar!
Pınarlarında konakladım.
Soğuk sularından içtim.
Bir türkü tutturup sesine eşlik ettim.
Gizli mağaraların da,
En derin uykular uyudum.
Ben sende deli çobandım.
Koyunları otlatırdım.
Sen bende deli yürektin.
Yüreğimi hoplatırdın.
Dağar dağlar ah dağlar!
Yüreğimi hep dağlar!
Sen bende kara sevdasın.
Sensiz bu yürek nasıl çağlar?

(5-10-2009)