Cumhuriyetin Kalbinde

Bir sabah göklerden süzüldü bir ışık,
Uyandı dağlar, sustu her fısıltı, her çığlık.
Karanlığa bir el uzandı, yandı umut,
“Uyan ey halkım!” dedi bir ses, “artık doğacak umut.”

O el Mustafa Kemal’in eliydi,
O ses, Anadolu’nun yüreğiydi.
Bir çift mavi göz,
Bir umuttu, dağları aşan bir köz.
O gözlerde halkın teri vardı,
Ve bir ulusun kalbinde yankısı.

Ve bir sabah,
Küllerinden doğdu memleketim,
Göğe yazıldı adın ey Cumhuriyetim!
Bir çocuk kalemiyle dizdi harfleri,
Her satırında Atatürk’ün elleri.
Bir ses dolaştı ülke ülke,
Köyde, ovada, şehirde, gökte:
“Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir!” diye.

Ne bir sarayın buyruğuydu o ses,
Ne bir ferman ne de süslü bir nefes.
O ses, saban tutan ellerin alın teriydi,
Ocakta kaynayan aşın, sofrada bereketiydi.
Ve o ses, Anadolu’nun özünden kuruldu,
Cumhuriyetin kalbinde yankı buldu.

Atam, sen o gün yeniden yazdın yazgımızı,
Dirilttin tükenmiş umudumuzu.
Kırık dökük tüfeklerle, dimdik yüreklerle,
Bir güneş yaktın karanlık gecelere.
Ve bir çocuğun sesi çınladı göklerde:
“Ne mutlu Türküm diyene!”.

Sen yürürken cepheden cepheye,
Rüzgar susmadı, yağmur yağdı serpe serpe.
Her damla kan bir çiçeğe dönüştü,
Toprak umutla, inançla süslendi.
Ve bir 29 Ekim sabahı,
Yurdun dört yanını sardı bir sevda yumağı.
Kadınlar süsledi meydanları,
Çocuklar koştu bayraklarla;
Gözlerinde senin maviliğin,
Yarınlara dair bir diriliğin.

Cumhuriyet!
Sen bir çocuğun okuduğu ilk hecesin,
Bir emekçi kadının alnında direncin.
Yoksulluktan onura, karanlıktan bilince giden yol,
Sensin ey ışık, sensin en güzel kol!
Sen bir ulusun yeniden doğuşusun,
Maziden geleceğe sonsuz oluşusun.

Ve Atam…
Senin mavi sayfana hâlâ yazıyor çocuklar,
“Yurtta sulh, cihanda sulh” diye haykırıyorlar.
Bir meşale yanıyor her 29 Ekim’de,
Senin nefesinle tutuşuyor yine.
Biz o ateşi söndürmedik Atam,
Söndürtmeyeceğiz, yeminle, inadına canla!

Dağlarımızda, ovalarımızda,
Her taşında, her anısında sen varsın bu yurtta.
Bir öğretmenin gözlerinde,
Bir askerin selâmında,
Bir fabrikanın tüten dumanında…
Sen varsın, her nefeste,
Çocuk gülüşlerinde, özgür sevinçlerde.

Ey Cumhuriyet!
Sen, insan emeğinin en kutlu zaferisin!
Sana ant olsun ki bu toprakta, bu bayrakta,
Bu göğün mavi katında,
Yıkılmayacağız, dönmeyeceğiz asla!
Çünkü Atatürk’ün nefesi var,
Çünkü Cumhuriyet’in sesi var!
Ve o yürekler —
Sonsuza dek, susmak bilmeyecekler!