Çöle müptela Şiiri - Şiwan Ali Yılmazdağ

Çöle Müptela

Henüz bahçelerde bülbüller ötmezken,
Henüz duvar utanırdı fısıltımızı dinlemeye,
Henüz ölüm yaşam evini bilmezken,
Henüz ben de sana âşık olmadığım zamanlar.
*
Kimse ağaca güvenmezdi kendini rüzgâra savurmasın,
Kimse pınarın sözüne inanmıyordu bir daha deryaya dönüşmesin,
Kimse inanmıyordu ben de,
Kimse inanmıyordu ben de bir yangının peşinde. Meftun olurken.
*
Alıp götürür kervanların yol üstünde ki bir Yusuf daha,
Karanlık bir kuyunun derinliğinden Kürdistan’a çıkarsın.
Alıp götürsün yüreğimi bir Yusuf misali,
Karanlık bir kuyudan Kürdistan’ın yeşilliğine çıkarsın.
*
Şimdi artık kırk birinci yaş penceresinden bakıyorum,
Bir aynaya bakıyorum yüzümü ona göstersin,
Bir gökyüzünün eline bakıyorum içimdeki kafesi parçalasın,
Ki kanatlarımı göğe süreyim doya doya gözlerinin çölüne varayım.
*
Şimdi artık seviniyorum yoluma çıkan damla damla gözyaşlarına ,
Üzüntülü bir yağmurun içinde dostça ıslatınca her yerimi,
Şimdi artık dileğimdir aşkının gök kuşağını ruhuma sığdırsam,
sana diktiğim sevgi bahçesindeki güller bir ömür boyu nefesini bana getirsin.
Şiwan Ali Yilmazdağ