Çölde Yeşeren Vefa

Çöle bir fidan diktim, kurak topraklara inat,
Güneşin kavurduğu umutlarıma merhametle kanat gerdi.
Dallarına rüzgâr değil, yalnızlık sarıldı,
Ve ben her gün başında dualarla durdum.

Susuz geçen yılların bağrında büyüdü,
Her yaprağında hasretin izleri göründü.
Ne bir bahar kokusu, ne de serin bir yağmur,
Sadece ellerimle taşıdığım suyla dirildi.

Vefa dedim adına, çünkü terk etmeyen oydu,
Ben giderken bile köklerinden vazgeçmeyendi.
Gölgesine sığındım, dalında yitirdim kendimi,
Ona anlatırken derdimi, kendimi dinledim.

Bir gün ansızın koptu içimden bir rüzgâr,
Kökleriyle beraber savrulup gitti fidan.
Meğer toprak da vefasızmış bazen,
Büyüttüğü ne varsa alıp götüren.

Ama bil ki çöle dikilen her fidan,
Bir gün mutlaka bir bahara uyanır.
Ve vefa, kökleri en derinde saklı bir ağaç,
Ölmez, sadece zamanla daha da büyür.