Çocuksu Gülüşler Şiiri - Seyran Özcan

Acı çeken ruhların mutlu olabilmesinin basit bir formülünü bulmuşuz gibi...
Gördüğümüz her şeyden bir mana çıkarmanın manasızlığını bilerek, hayrete düşmenin sonunda erişilen çocuksu saf bir kahkahanın peşine takıldık, gidiyoruz...
Çocuksu gülüşler...
Hayır!
Çocukluğumuza seslenen gülüşler...
Saflığa, masumiyete çağrı...
Biraz da deliliğe meyleden...
Sarı çizginin dışına çıkmaya ramak kala
Yalpalayan duyguların raylara düşmemesi için aniden arkasına yapışan bir anne şefkatiyle geri kurtarışlar,
Siren sesine uyanışlar...
Yeniden köşeli parantezin ciddiyetinde
Çizildi çizgiler...
Her an bir yay parantezin karşımıza çıkma ihtimali dahilinde her şey...
Bir gün, tüm parantezlerin dışına çıkıp, sonsuz ışığa ulaşabilme umudunu taşıyarak,
Kaybolma korkusunu geride bırakıp
Sadece ışığa odaklanarak...
Sessiz ve derin bir çığlıktan...
Göğe yükselen kahkahaya...
Selamla...
...