Çocukluk Aşkım Şiiri - Mustafa Günay 2

ÇOCUKLUK AŞKIM

Yıl üç haziran bin dokuz yüz seksen yedi
Günlerden cuma
Yürürken sahil kenarında
Rastladım bir kadına
Ürperdi tenim birden hatırladım onu ta eskilerden
Çocukluk aşkımdı o benim
Bir an durup öylece bakıştık
Sanki oda beni tanır gibi olmuştu
Sonra birden daldı gözlerim
Onun yüzüne bakarak
Hatırladım maziyi birden
On,on beş yaş vardı aramızda
Ben yinede bağlanmıştım ona
Onu sevmemi engellemiyordu yaşımın küçük olması
Hep geçirirdim aklımdan ne kadar güzel kız diye
Fakat söyleyemiyordum bunu ona
Bazen bize gelir saatlerce otururdu
Hiç gitmesini istemezdim ben
Evet oydu o,o benim çocukluk aşkım
İçimdeki duygular neydi bilemiyordum
Onu görmeden de edemiyordum
Hep bir arada olalım istiyordum
Hatta bazen derdim kendime
Büyüyünce onunla evlenirim diye
Hiç aklıma gelmezdi onun büyüyeceği
Başkasını sevip evleneceği
Öyle ya bilmiyordu onu sevdiğimi
Çocukluk aşkımdı o benim
Kıskanırdım ben onu annemden babamdan
Mahallede komşulardan
Bilmiyordum neydi beni ona bağlayan
Çocukluk aşkımdı o benim
Bütün bunlar geçerken gözümün önünden
İçimden bir ses atıl kollarına
Söyle sevdiğini dedi
Fakat bir kız çocuğunun sesiyle
Daldığım rüyadan uyandım
Anne ,anne diyordu benim çocukluk aşkıma
Artık çok geç olmuş belli
Olamaz bana vereceği bir sevgi
Şimdi ona duyacağım sadece
Bir saygı